Wieści z frontu :-)

Trwa w najlepsze szkolna kampania wrześniowa, na całe szczęście, jak na razie bez zakłóceń mogę uczyć prawdziwych uczniów a nie ich wirtualne awatary.
Jak co roku walczymy dzielnie z kolejną porcją absurdów wymyślanych przez "twardogłowych" speców od edukacji, którzy - sądząc po pomysłach - ostatni raz byli w szkole dawno temu, zapewne odbierając świadectwo maturalne. Do tych rozmaitych "innowacji" pseudoedukacyjnych ten rok dorzucił nam pandemię, czyli walczymy też z wirusem. Walka ta polega przede wszystkim, na zachowaniu dystansu do siebie i rzeczywistości, (bo klasach liczących nierzadko więcej uczniów niż miejsc w ławkach, o innym dystansie mowy nie ma). Po pękających w szwach szkolnych korytarzach chodzimy w maseczce, którą po złożeniu odpowiedniego podpisu otrzymałam 1 września w ilości "sztuk jeden", a podczas lekcji zdejmujemy maseczki i wdychamy opary alkoholu unoszące się z hektolitrów środków dezynfekujących rozpylanych co przerwę w klasach. Po siedmiu "upojnych" i pełnych sukcesów epidemiologiczno - edukacyjnych godzinach pracy, wsiadam do samochodu z nadzieją, że żadna kontrola trzeźwości mi się po drodze nie trafi:-) W domu dalej walczę z wirusem, spędzając długie godziny na opisywaniu zaplanowanych lekcji na platformie on-line, na wypadek, gdyby jakiś uczeń trafił jutro na kwarantannę. (Bo przecież nikt nie wie, co będzie jutro, tym bardziej taki podrzędny nauczyciel jak ja). Jeżeli nikt na tą kwarantannę nie trafi, to super, a co sobie popisałam to moje:-)
Reszty szczegółów Wam oszczędzę, bo sama nie wiem, czy to wszytko bardziej śmieszne, czy straszne, ale mimo kilku bezsprzecznych minusów i społecznego ostracyzmu, dalej lubię swoją pracę, a szczególnie tą mało dostrzegalną dziś jej część, polegającą na kontakcie ze zbuntowanym ale pełnym optymizmu młodym człowiekiem mierzącym się z wejściem w dorosłość.  Zastanawiam się tylko coraz częściej, na ile mi jeszcze tego lubienia wystarczy i jak długo mój matematyczny umysł, dla którego logika porządek świata stanowi, da radę w tym kompletnie postawionym na głowie "systemie edukacji" funkcjonować.
Na całe szczęście, między tym całym bałaganem zdarzają się weekendy, najlepiej by zawsze były takie piękne i słoneczne jak ten właśnie mijający. Wczoraj między ogrodowymi rewolucjami i przyjemnością zamykania w słoikach smaku własnych pomidorków udało mi się wyskubać chwilkę na dokończenie haftu, który sama zaprojektowałam na zabawę z Anią>>
Przyznam, że bardzo jestem z tego wzoru zadowolona i treścią świetnie się w ten zwariowany, wrześniowy czas wpisuje. Niestety przyjemność haftowania zakłóciło pranie, bo piękna butelkowa zieleń uśmiechu trochę mi się rozlała po kanwie :-(

Wymyśliłam sobie, że haft przy okazji jakiegoś szycia, trafi na poduszkę. Najczęstszy użytkownik tej poduszki chyba mój pomysł zaakceptował;-)

Jak zorientowani pewnie  zauważyli, mam w tej zabawie trochę zaległości hafciarskich, ale kolejny projekt wzoru udało mi się przygotować na czas więc już w tym tygodniu trafi w ręce tych, którzy się z nami bawią. 

A tym, którzy chcieliby sobie powyszywać omijając zabawowe zobowiązania polecam zakup wzoru za symboliczną kwotę, która ma pomóc w rehabilitacji Lilki. Szczegóły tutaj>>

Przepraszam, że tak mało mnie w blogowym świecie, ale obiecuję poprawę jak tylko uporam się z kampanią wrześniową, tym bardziej, że tu oparów absurdu zdecydowanie mniej a całe mnóstwo wakacyjnych prac czeka na swój moment prezentacji.

Pozdrawiam i zmykam walczyć z wirusem on-line:-)