W lesie jestem ;-)

A właściwie to chciałbym być. Bo ja kocham las. Uciekam do niego kiedy tylko czas pozwala odpocząć od zgiełku życia.  Kocham tą ciszę, rozproszone koronami drzew światło, zapach przesiąkniętego żywicą powietrza i radość mojego psa goniącego za sarną.
Za oknami  coraz śmielej panoszy się jesień więc zapewne i las stroi się jesiennie. Częstuje grzybami i rozkłada pod stopami szeleszczący dywan z liści. W taki piękny dzień jak dziś spacer po lesie byłby jak promocja w spa, nic tylko brać ;-)

Tymczasem ja zabłąkałam się zupełnie w głębokim lesie codzienności i nijak nie mogę się wydostać. Taki czas, który mam nadzieję w końcu minie i pozwoli nacieszyć się jesiennym słońcem i leśnym spokojem

Z tej mojej miłości do lasu poczyniłam kiedyś pewien zakup w formie wełnianego kokonka. Jak mój ukochany, jesienny las - pomyślałam - kiedy go wypatrzyłam na sklepowych półkach. Oczywiście kupiłam ;-) Schowałam głęboko do szafy, co by się zakup postronnym w oczy nie rzucał i czekał sobie  ten mój wełniany las, na swój czas, kusząc kolorami ilekroć do tej szafy zaglądałam.
Kiedy kątem zagonionego oka dostrzegłam jakieś dwa tygodnie temu temat wrześniowego wyzwania w Szufladzie wiedziałam, że muszę. No po prostu muszę. Nieważne, że po nocach, nieważne że czasu mało, muszę i koniec! :-)
Skończyłam wczoraj, około północy, potem jeszcze pilnie blokowałam z godzinkę, ale mam:-)
Chusta według wzoru "south bay" z "leśnego" kokonka o długości 1800 metrów. Zostało z niego trochę czarnego koloru ale na dwa kolejne rzędy (sekwencja wzoru) niestety by nie wystarczyło więc tylko rząd wykończenia jest czarny. To jedna z największych chust jakie wydziergałam. 120 cm długości i 250 cm szerokości chociaż nie naciągałam zbyt mocno przy upinaniu, aby wzór był mniej "przewiewny"
Na szczęście udało mi się dziś wrócić przed zachodem słońca więc są i zdjęcia, dużo zdjęć:-) 

To może jeszcze inspiracja, czyli nasz (mój i Neli) ulubiony leśny zakątek

Oczywiście zanim się w las otulę posyłam go do Szuflady>>:

Myślę, że i do Reni>> mogę podesłać, co by  babie lato przywołał.

Wrzesień się dziś kończy więc skoro już się "dorwałam" do bloga, to jeszcze może kartkę na zabawę u Ani>>  tu zostawię. Na pomarańcz jakoś nie miałam ochoty ale róże i sznurek udało mi się przemycić ;-)

Pozdrawiam tych, którzy tu jeszcze zaglądają i lecę szukać drogi w ciemnym lesie obowiązków, kiedyś mam nadzieję znajdę i wtedy z przyjemnością do blogowego świata wrócę :-)