Lekarstwo na niż.

Zima zawitała za oknem odpłacając nam długą nieobecność całkiem słusznym mrozem. Do tego mrozu wczorajszego wieczora dołączył śnieg, który skrzył się dziś w pięknym słońcu. Taka zimę to ja nawet lubię;-).  Zanim jednak zrobiło się tak pięknie kolejne niże skutecznie wyłączyły moją ochotę na jakąkolwiek aktywność, poza tą konieczną do istnienia.  Kiedyś lubiłam taką wietrzną pogodę.  Docenia się wtedy ciepło domu, a odgłos wiejącego wiatru doskonale zastępuję radio. Dziś niestety taka pogoda daje mi w kość i to dosłownie, widocznie szybko się starzeję;-) Ale wszystko ma swoje plusy, bo dzięki tej niżowej niemocy mogłam sobie z czystym sumieniem podziergać zalegając pod ciepłym kocykiem. Każdy kolejny wieczór wyglądał więc tak samo...

A co do dziergania, to pomysłów i planów mam zdecydowanie nadmiar. Wszystko dzięki prezentowi gwiazdkowemu, który sobie sprawiłam. W przypływie zakupowego szaleństwa przedświątecznego nakupowałam całą masę włóczek do testowania. 

Ta włóczka, którą widać na fotce to "mercedes" we włóczkowym świecie. Ręcznie barwiona, stuprocentowa wełna z merynosów - włóczka Malabrigo Lace. Ten rodzaj naturalnej wełny, to jedyny, który nie robi wrażenia na mojej wrażliwej skórze (mnie nawet akryl potrafi podgryzać). Patrząc na ceny włóczek z wełny merynosów myślę sobie, że widocznie jestem kobieta luksusowa:-D. Tego "mercedesa" kupiłam dwa motki w wersji mocno cieniowanej (odcień 862, Piedras) z przeznaczeniem oczywiście na cieniutką chustę. Przekonałam się osobiście, jak takie ręcznie farbowane motki różnią się od siebie, chociaż pochodzą z tej samej partii farbowania. Chustę wydziergałam z jednego motka dodając tylko dwa rzędy i zakończenie z drugiego, różnica jest dość dobrze widoczna na zdjęciach. Wzór>> znów ten sam co tutaj>>,  tutaj>> i tutaj>>, czyli znany i sprawdzony, bo na takiej włóczce wolałam nie eksperymentować, za to efekt jak dla mnie zupełnie inny. Zresztą z tych wcześniejszych chust, to tylko jedna została u mnie.

Trochę mnie to "dziubanie" z cieniuteńkiej nitki nużyło, ale wczoraj udało mi się nareszcie skończyć i zblokować. Zdjęcia w scenerii dzisiejszego późno-popłudniowego, zimowego spaceru...

Słoneczko już prawie zdążyło się schować, więc trudno było złapać aparatem rzeczywiste odcienie włóczki, które są trochę inne niż na zdjęciach, ale za to możecie sprawdzić dokładnie ile razy się pomyliłam przy dzierganiu;-)

Jestem zachwycona delikatnością  tej chusty. Może to nie jest wersja  odpowiednia do pogody, ale w końcu niedługo wiosna;-). Został mi jeszcze prawie cały motek włóczki, na który chwilowo nie mam pomysłu...

a w zasadzie mam pomysł całkiem szalony i w tym celu postanowiłam jednak sprawdzić, czy po prawie 30 latach ciągle umiem robić na drutach...

Wyszło mi, że jednak coś tam jeszcze umiem. Tylko sama nie wiem, czy ta wiedza i kolejna pokusa mnie uszczęśliwia;-)

Pozdrawiam:-)