Ostatki

Od pączków na talerzu zdecydowanie wolę te na drzewach. I nie jest to wybór dyktowany smakiem czy podążaniem za trendem fit a zupełnie ode mnie niezależna konieczność. Ale takich domowych pączusiów to bym chętnie posmakowała na pożegnanie karnawału, nie bacząc na konsekwencje, tylko tych niestety w zasięgu brak ;-)
Czas ostatków przywitałam więc skromnie, w dość surowym rustykalnym stylu muśniętym delikatnością frywolnych koronek. Serduszko usupłałam już jakiś czas temu, wyrabiając do ostatka resztki białej aidy "dwudziestki" ponawijanej na czółenkach, z których jeszcze niedawno spadały bożonarodzeniowe śnieżynki. Sporo więc w tym malutkim serduszku wiązań nitek, ale było mi po prostu szkoda te resztki bardzo dobrej, lecz niestety historycznej już nitki, wyrzucić. 

Koronka schowana na dnie szuflady czekała na swój czas i jakiś pomysł. 
Dziś kalendarz ogłosił nie tylko ostatki karnawałowe ale i ostatni dzień lutego uświadamiając mi, że czas najwyższy nakarmić żabkę u Reni>>, która w cyklu Kochamy frywolitkę, prowadzonym na zmianę z Justynką>>, postawiła w tym walentynkowym miesiącu na serdeczny temat. Odgrzebałam więc pospiesznie swoje koronkowe serduszko, ułożyłam na szarym płótnie, oprawiłam w prostą, postarzaną przecierkami ramkę i łapiąc ostatnie popołudniowe światło pstryknęłam kilka zdjęć chcąc potwierdzić, że mimo braku czasu i pomysłów, frywolitkę kocham niezmiennie;-)

 

Nic nowego, nic wielkiego, ale jest frywolitka i jest serduszko więc chyba wszystko się zgadza.
Wzór  autorstwa Jana Stawasza  w  adaptacji Mary Konior.

. 

Lubię takie połączenia surowości i niedoskonałości płótna z delikatnością koronek. I chociaż pozimowa pora i wiosenna aura za oknem raczej do kolorowania świata zachęca to jakoś ostatnio  zdecydowanie bliżej mi do szarości. Na całe szczęście, niezależnie ode mnie i życiowych okoliczności, nieśmiałe kolorowe plamki same na świat się pchają...

Pozdrawiam;-)