Koniec świata..., czyli Ola haftuje;-)

"Jeżeli kiedyś na tym blogu zobaczycie tytuł "Ola haftuje" to biegnijcie do sklepu po zapasy wody i jedzenia, bo świat się kończy:)" To cytat z tego posta>>, napisanego przeszło trzy lata temu. Mój światek robótkowy trochę się przez ten czas rozrósł, mnóstwo nowych lądów na nim przybyło, ale moja pewność, że do wypraw na hafciarskie kontynenty się na pewno nie nadaję, trwała przez ten czas pewniej niż lody Arktyki. Haft uwielbiam podziwiać, jak wiele innych rękodzielniczych technik. Ale należy on zdecydowanie do grupy tych, po które z dużą pewnością nie sięgnę. Wstręt do igieł wyssałam z mlekiem matki. Moja mama od zawsze twierdziła, że igła parzy, a ze wszystkimi sprawami szyciowymi kazała lecieć do babci. Ja tą rodzinną tradycję bez sprzeciwu kontynuuje, a dokładając do tego moje medyczno-iglaste przygody - jeżeli tylko mogę - omijam szerokim łukiem wszystko, co z tym kłującym sprzętem się łączy. Krótko mówiąc - z własnej woli - do igieł się nie pcham. Nawet kiedy chowam nitki w pracach szydełkowych, to wolę robić to szydełkiem, chociaż pewnie igłą poszłoby sprawniej.
Nic więc dziwnego, że kiedy przeczytałam zadanie na październik w Anulkowej zabawie kartkowej>> to pomyślałam sobie..., nie ważne, nie wypada pisać. Tylko że ja, też po mamusi:-), twarda sztuka jestem i łatwo się nie poddaję, więc wczoraj, korzystając z wietrznej i chłodnej pogody, która pokrzyżowała mi trochę niedzielne plany, zakopałam się na kanapie z laptopem i postanowiłam urządzić sobie wirtualną wycieczkę do świata haftu matematycznego. Przyznam, że zadziwił mnie ten świat i zafascynował, szczególnie w ujęciu wytrawnych ekspertów od tworzenia niesamowitych obrazów, mozaik i skomplikowanych figur z kolorowych nitek. Chyba nawet zaczynam rozumieć skąd przymiotnik matematyczny w nazwie tego haftu.
Ekspertem raczej nie zostanę i chociaż sama technika daje naprawdę duże możliwości, to jednak haftować bez igły się nie da. Ale z tej fascynacji i uporu prościutką karteczkę na zabawę poczyniłam:

a potem jeszcze jedną... 

i jeszcze jedną...

i jeszcze jedną, próbując trochę nieudolnie haftować sznurkiem;-)

Idealnie nie jest, ale efekt końcowy nawet mi się podoba i gdyby nie to, że noc mnie przy tej igle zastała mogłabym jeszcze troszkę matematycznie pohaftować. Dziś, po kilku godzinach zarobkowego uprawiania matematyki, ten zapał hafciarsko-matematyczny zdecydowanie osłabł, więc do Anulkowej zabawy posyłam wczorajsze cztery debiutanckie karteczki i sama się zastanawiam, czy jeszcze się kiedyś skuszę na tą nieskomplikowaną, ale dość efektowną technikę.

A piękna, kolorowa, matematyczna karteczka wyhaftowana przez naszą Anię stoi sobie u mnie na biurku. Przyleciała do mnie w ślicznie zapakowanej urodzinowej paczuszce...

w towarzystwie życzeń, upominków i całej masy przydasi.
 

Zaraz po przesyłce od Ani dotarła też druga, tym razem od Izy>>. A w paczuszce oprócz pięknej kartki przyleciało lato w całej krasie.

I tak sobie myślę patrząc na te wszystkie upominki, że z takim zaopatrzeniem to ani jesień, ani zima mi niestraszne. 

Dziewczyny bardzo serdecznie dziękuję ♥

Pozdrawiam ciepło mimo chłodnego dnia i wracam do zalegającej na biurku matematyki niehaftowanej, no bo świat się jak widać wczoraj nie skończył, więc - chcąc nie chcąc - o byt trzeba zadbać:-)