Z innej perspektywy.

Świat dookoła nas potrafi zmienić się błyskawicznie. Jeszcze kilka dni temu podmuchy chłodzącego wiatru sprawiały przyjemność, a ja wygrzewałam się w ogrodzie i polowałam na motyle. Dziś - i motyle, i ja - szukamy schronienia przed przenikliwym zimnem. Wiem, to tylko jesień wita się z nami najlepiej jak umie i nie pozostaje nic innego, jak te nadchodzące zmiany zaakceptować lub spojrzeć na nie z innej perspektywy. Na przykład z perspektywy kanapy, która najwygodniejsza jest w długie jesienne wieczory umilone kubkiem gorącej czekolady i czółenkiem w ręku na ten przykład.
Tą perspektywę postrzegania rzeczywistości wcale zmienić niełatwo. Wieczne narzekanie i wszechobecne malkontenctwo, czyli nasze cechy narodowe, sprawy specjalnie nie ułatwiają. To oczywiście pewien stereotyp, ale chyba dużo w nim prawdy. Ja też lubię sobie ponarzekać i bywa, że z premedytacją zapominam o trenowaniu pozytywnego nastawienia;-) Ale dziś narzekać nie będę, nie wypada, w końcu święto dziś mam, święto pozytywne.
Więc powiem tak...

Cieszę się, że mogłam dziś wstać bladym świtem (czyli około ósmej:-)) i spędzić długi dzień w pracy.
Cieszę się, że z apetytem pochłonęłam odgrzewany obiad.
Cieszę się, że mogę teraz siedzieć na kanapie pod kocykiem i pisać tego posta.
Cieszę się, że mam tryskające dobrą energią towarzystwo (pies z kotem właśnie radośnie demolują moje zapasy papierowych rurek spoczywające pod tą kanapą)
Cieszę się, że z powodu ataku jesiennego chłodu mogłam spędzać popołudnia w ciepłym domu i posupłać troszkę.
Cieszę się, że Renia>> i Justynka>> ciągle mnie mobilizują wymyślając coraz to nowe dowody miłości do frywolitki.

Cieszę się, że dzięki wzorom Robin Perfetti, Jana Stawasza, Lene Bjorn i Ewy M>> mój zapas choinkowych śnieżynek znów się wzbogacił.
Cieszę się, że udało mi się pstryknąć kilka zdjęć tym dowodom przed nadchodzącym zmrokiem i że mogłam podziwiać przy okazji malowniczy zachód słońca.

 

Cieszę się, że moje wszystkie dowody mają łuczki, a jeden ma nawet bloczki więc mogę go dorzucić do zabawy>>

Cieszę się nawet z tego, że jak zwykle rąbnęłam się kilka razy przy supłaniu, bo to oznacza, że z czystym sumieniem powinnam trenować dalej. 

A najbardziej to się dziś cieszę z tego, że jestem. Że dokładnie cztery lata temu wystarczyło mi sił i odwagi aby spróbować dołączyć do #niepokonanych>>. Że wbrew statystykom i prognozom te lata minęły mimo wszystko pozytywnie zmieniając przy okazji diametralnie moją perspektywę postrzegania świata, ludzi i życia.

No i oczywiście bardzo się cieszę, że i Wy jesteście, zaglądacie i zostawiacie słówko, za co z całego serca dziękuję:-)

Pozdrawiam jesiennie, ale pozytywnie;-)