Witaj wiosno...

Rękodzielniczo robię sobie jaja, bo mimo, iż z frywolitką przyjaźnię się już dobre trzy lata, to jajek odzianych w koronki nie mam. Kiedyś jedno popełniłam, ale chyba mi się nie podobało, bo nawet nie wiem, gdzie je schowałam. W tym roku zaplanowałam sobie usupłać kilka jajeczek. Co mi z tych planów wyjdzie to nie wiem,  dni mi zdecydowanie za szybko uciekają, poza tym ciągle nie mogę się zdecydować, czy biała klasyka jak lubię, czy wiosenne kolorki jak na Wielkanoc przystało. Tak sobie testuję różne warianty, a czas ucieka;-)

Z racji wolnego niedzielnego przedpołudnia, miałam ambitny plan. Zamierzałam nareszcie nadgonić sprawy jajkowe;-).  Tylko plany, jak już zapewne wiecie, to nie jest moja specjalność.

Po bardzo wietrznej i deszczowej sobocie,  zupełnie niespodziewanie za oknem znów zrobiło się wiosennie więc korzystając z kuszącego zaproszenia  Marysi>>, w przemiłym  towarzystwie jej oraz jej osobistego fotografa:-),  wybrałam się do bardzo wiosennego jaru, (w zasadzie, to śmiało można powiedzieć wiosennego raju).
To miejsce, gdzie w Wielkopolsce wiosna budzi się jako pierwsza rozkwitając całymi połaciami białych śnieżyc (nie mylić z przebiśniegami;-)). Śnieżyca będąca pod częściową ochroną naturalnie występuje tylko w Sudetach i Karpatach, na nizinach jest więc prawdziwym unikatem. Odwiedzam ją systematycznie od trzech lat, wcześniej jakoś nigdy nie miałam na to czasu, a przynajmniej tak mi się wydawało. O swojej pierwszej wyprawie i zauroczeniu tym miejscem pisałam już tutaj>>. Tamta wycieczka, to było niezłe szaleństwo, oględnie mówiąc nie byłam wtedy w najlepszej formie;-), na dodatek pojechałam zupełnie sama. Chyba na zawsze zapamiętam, jak bardzo w tym przysypanym białymi kwiatkami lesie zachciało mi się życia i kolejnych wiosen. Dziś też czuję w nogach leśne kilometry, ale udało mi się dobrze przewietrzyć głowę, więc jeżeli Was też dopadło wiosenne przesilenie, a nie macie na podorędziu jakiegoś prozacu, to zapraszam na wirtualną wycieczkę do  Śnieżycowego Jaru:-)

 Witaj Wiosno!