Mimo wszystko...

Myślę, że mam naturę buntowniczki. Wystarczy, że ktoś, nierzadko ja sama, próbuje mnie przekonać, że czegoś się zrobić nie da. Być może się nie da, ale przecież spróbować trzeba choćby wszystkie znaki na niebie i ziemi wróżyły niepowodzenie. Bywa, że ten mój upór prowadzi na manowce ale najczęściej, to właśnie on, staje się przepustką do pokonywania życiowych schodów, a tych mi jakoś nigdy nie brak;-)
Kalendarz wieszczy połowę listopada czyli jesień w pełnej krasie. Dni tak krótkie, że trudno je zauważyć, szarzyzna ulic, deszcz, wiatr i zapach dymu w przesiąkniętym wilgocią powietrzu.
Brrr, jak ja nie cierpię jesieni!
Kiedy już wydaje mi się, że nie zniosę kolejnego, szarego i zimnego poranka, wiecznie bolących stawów i nieustannego pastowania ubłoconych butów, ona, ta paskudna jesień, budzi mnie w niedzielny poranek pięknym słońcem a z radia sączy się liryczny głos Kasi Nosowskiej (też buntowniczki:-)) "kochaj mnie, mimo wszystko..." 
Poczęstowana optymizmem poranka ubrałam więc z prawdziwą przyjemnością ubłocone buty, zapakowałam do samochodu "dziecko" (lat 23;-)) oraz psa i pojechaliśmy poszukać kolorów i czystego powietrza w lesie.

Na wszelki wypadek, trochę kolorów zabrałam ze sobą...

ale jesiennych kolorów ciągle jeszcze w lesie całe mnóstwo.

 brudne dzieci, szczęśliwe dzieci ;-)

Zabrałam też skromniutkiego, ale bardzo pozytywnego, krzyżykowego bałwanka (podpatrzony na blogu Mariny Nostromo>>, której minimalistycznymi hafcikami jestem zachwycona)

Dwugodzinne buszowanie w słońcu i szeleszczących, jesiennych liściach dodało mi energii i pobudziło apetyt. Wróciłam do domu z zamiarem przełożenia tego pięknego poranka na jakiś dobry obiad i wtedy, próbując znaleźć jakiś pomysł na ten obiad, odkryłam, że gdzieś w liściastych czeluściach pięknego lasu... zgubiłam telefon!
Rozsądek podpowiadał, że raczej nie ma szans by go odnaleźć, tym bardziej, że telefon miewam zawsze wyciszony na spacerach. Tylko co tam rozsądek, przecież ja muszę spróbować. Zapakowałam więc znów do samochodu wyszorowanego i zdziwionego psa (dziecko już zdążyło się ulotnić) i pojechałyśmy zaliczyć kolejny, jesienny spacer.

Tym razem bardziej przyziemny...

 

a telefon wylegiwał się na kołderce liści nieopodal tego grzybka i spokojnie na mnie czekał.

O tym, że samochód z lasu wracać nie chciał, nie będę Wam już opowiadać:-) W każdym razie obiad był dziś ekspresowy, leśne kilometry czuję mocno w nogach  ale za to mam zgromadzone zapasy czystego powietrza na dłuuuugo:-)

Bałwanka posyłam na zabawę choinkową u Kasi>>

A kolorowy jesienny listek wyklejony pod okiem Eli na toruńskim zlocie wędruje na zabawę do Reni>>, u której jesienne kolory są tematem listopadowych potyczek z polszczyzną. Ponieważ inspiracją do tych kolorów były "jesienne róże" śpiewane przez niezapomnianego Mieczysława Fogga to dorzucam jeszcze, zrobioną dawno temu, różaną karteczkę, której chyba jeszcze nie zdążyłam pokazać, a na której i róż, i jesiennych barw nie brak.

Życzę Wam słonecznego (mimo prognoz) tygodnia i zostawiam z moją ostatnią, jesienną różą, która mimo przymrozków, jesiennych mroków i chłodów ciągle trwa na krzaku - chyba ma to po mnie:-)