Six w wielkim mieście.

W rolach głownych wystąpują:

Justynka (Klimju) >>;  Dorotka>>; Ania>> ; Ela>>; Marysia>> i oczywiście ja:-)

scenariusz i reżyseria:
Justynka i Dorotka

Miejsce akcji: Warszawa

W pozostałych rolach:

frywolitka, quilling, haft krzyżykowy, szydełko, wiekowe naleweczki, pyszne jedzonko, hicewele, klapsztule, klunkry, milczące rybki oraz gadatliwa zmywarka:-D

Było nas sześć, sześć pozytywnie zakręconych kobitek w wielkiej Warszawie. Jak bohaterki serialu o znajomo brzmiącym tytule różniło nas zapewne wiele, ale przyjaźń - nie tylko blogowa - na tym właśnie polega, że nie różnice się liczą, a to co łączy. Oprócz wspólnych pasji, przez te dwa dni łączył nas wielki, jak rozkopana stolica, wspólny stół. Musiał być wielki, bo wielkie było serce naszej gospodyni Justynki, która przyjęła nas pod swój dach i równie wielkie było serce Dorotki, która Justynkę w organizacji tego szalonego spotkania wspierała. To dzięki tym dwóm reżyserkom czułyśmy przez dwa dni prawdziwie domowe ciepło, które na twarzach i w sercu powodowało hicewele;-) 
To przy tym stole  Justynka, Dorotka i ja starałyśmy się uskutecznić cel przewodni spotkania, czyli przekazać pozostałej trójce tajniki frywolitki czółenkowej, troszkę biżutków supłając przy okazji...

To tutaj,  pod czujnym okiem Eli trenowałyśmy wspólnie zwijanie quillingowych paseczków...

a pod opieką  Ani  i Marysi  mozolne stawianie krzyżyków.

To przy tym stole nasze Gospodynie serwowały przepyszne jedzonko, a gwar  rozmów o sprawach ważnych i całkiem błahych nie cichł nawet późnym wieczorem.

Jak na serdeczne, przyjacielskie spotkanie przystało nie zabrakło upominków, które pół stołu zajęły zanim trafiły do rąk adresatów.

A skoro sześć kobiet w wielkim mieście się spotkało to był i czas na zakupy.  Podczas scrapowego Art i Town niejedna z nas, modną parę butów przez scrapowe zakupy pożegnała. W niedzielne popołudnie niestety przyszedł czas na pożegnania, ale mam nadzieję, że nie na długo:-)

Wróciłam do domu przytłoczona mnóstwem pozytywnych emocji, które powodują, że jakoś trudno mi wrócić do rzeczywistości i ubrać te emocje w proste słowa, chociaż zazwyczaj pisanie przychodzi mi łatwo. Myślę, że to najlepszy dowód tego, co mi dziś w duszy gra.
To był wspaniały weekend,  który miał jedną wielką wadę, za szybko się skończył.  Zanim zasiadłam do napisania posta jeszcze raz obejrzałam zdjęcia, wzięłam do ręki upominki od dziewczyn...

a nawet zmobilizowana przez Anię i Marysię spróbowałam zgodnie z obietnicą zrobić coś jak dla mnie zupełnie szalonego, czyli postawić kilka krzyżyków:-)

Dziewczyny z całego serca dziękuję, za spotkanie, za rozmowy i za wspólny stół.

Mam nadzieję, że będzie kolejny sezon tego serialu, już wyczekuję...

Pozdrawiam :-)