C(z)ASami trzeba...

... być outsiderem, odrzucić na bok ludzkie przyzwyczajenia, oczekiwania i utarte ścieżki. Mieć w nosie co wypada, a co nie. Postawić na swoim, powiedzieć grzecznie, ale stanowczo, nie. Do takich wniosków natknął mnie jeden z minionych dni. Niby zwyczajny, dzień jak co dzień, wypełniony po brzegi obowiązkami, pełen ludzi i związanych z nimi nieodłącznie oczekiwaniami. Pewna niełatwa rozmowa uświadomiła mi, że chyba gdzieś zatarła się granica między tym co robię z dobrej woli, odpowiadając na te oczekiwania, a tym co zrobić muszę w ramach obowiązków, czy też zwykłej ludzkiej przyzwoitości. Krótko mówiąc wkurzyłam się:-D Zdarza się każdemu, chociaż mnie raczej rzadko, bo jako umysł ścisły, czyli typowy "lewopółkulowiec" do problemów podchodzę zawsze bardziej analitycznie niż emocjonalnie i wcale niełatwo wyprowadzić mnie z równowagi. Za to jeżeli już się wkurzę, to lepiej mi w drogę nie wchodzić, bo można oberwać niechcący rykoszetem:-)

Co by zaoszczędzić domownikom atrakcji postanowiłam zamknąć się w swojej samotni i wyżyć twórczo. Padło na pewna kartkę, bo jak powszechnie wiadomo, ja kartkowa nie jestem, ale to wyklejanie po prostu sprawia mi frajdę i może dlatego coraz więcej kartkowych postów na blogu. Nawet ostatnio w oprzyrządowanie do cięcia papieru zainwestowałam tłumacząc sobie mądrze, że to coś, co przydać się może nie tylko do kartkowania. Najpierw poszła na warsztat kartka z okazji narodzin maleństwa. Zamówiona jakiś czas temu Chodziła za mną uparcie i jakoś nie mogłam się za nią zabrać. Dopiero ten nagły przypływ niekoniecznie dobrych emocji i goniący termin usadził mnie przy biurku i podpowiedział pomysł. I chyba nawet udało mi się pogodzić "słodki" temat z minimalistycznymi gustami, bo karteczka prościutka i bardzo "CaSikowa", ale przyznam, że jestem z niej naprawdę zadowolona. Skorzystałam z pięknej grafiki (źródło>>) i stempelka własnej produkcji.

Potem niejako przy okazji zrobiłam też "kaziki" na anulkową zabawę>>. W tym miesiącu tematy zapodała gościnna projektantka Sylwia>>

Wybrałam tylko jeden, z reniferami i śnieżynką - to tak dla ostudzenia emocji;-) - ale karteczki za to są dwie.

Znów skromnie i bardzo prosto, czyli po mojemu, bo czasem trzeba postawić na swoim:-)

A dziś z prawdziwą przyjemnością opuściłam swoją samotnię i delektując się popołudniową kawusią w ogrodzie zajęłam się liczeniem supełków.

Te to dopiero potrafią zaprzątnąć głowę, dobrze ze już są komary;-)

Pozdrawiam:-)