Turkusowe porządki;-)

Bo porządki zupełnie niespodziewanie postanowiłam zrobić sobie w kordonkach. Trochę  się poplątały w kartonie te moje zapasy więc korzystając z wolnych wieczorów zaplanowałam zapanować nad tym kolorowym labiryntem a przy okazji prześwietlić stan posiadania. Długo te porządki nie trwały, bo w ręce wpadł mi  mały kłębuszek turkusu. Piękny kolorek kojarzący się z lazurowym, letnim morzem mnie się skojarzył z Marysią>>, która mi niedawno opowiadała, że przygotowuje turkusowe dodatki do swojego świeżo wyremontowanego pokoju. Co tam będę siedzieć nad rozplątywaniem nitek jak mogę posiedzieć nad plątaniem. Nawinęłam turkusową niteczkę, która zdaje się ma ze trzydzieści lat (to z zapasów babci, odnalezionych na strychu) i postanowiłam sprawdzić, czy czas jej nie zaszkodził i da się nią supłać. Niestety dało się:-) Porządki poszły w odstawkę, a w głowie zrodził się plan na małą niespodziankę sąsiedzką. 

Wzorek zalegał w planach już od jakiegoś czasu, taki radosny mi się wydawał i może trochę nietypowy jak na frywolitkę. Co prawda, trochę się ciężko supłało, bo kordonek okazał się mało "śliski", a niektóre kółeczka dość spore więc miałam problem z zaciąganiem, ale myślę, że mimo iż nie jest idealnie jak u autorki wzoru, to nie wyszło najgorzej. Całość postanowiłam oprawić i stworzyć taki skromny obrazek z frywolitkową, turkusową mandalą. Marysi niespodzianka się spodobała, a przynajmniej tak mówiła:-) 

 Niestety aparat i palce odmawiały mi dziś posłuszeństwa na tym mrozie wiec reszta zdjęć domowa i kiepska.

i fotki przed oprawą:-)

Autorką wzoru jest Erika Tashiro (blog>>). Japońskie frywolitki podziwiam od dawna, nie wiem z czego i jak te dziewczyny supłają, ale prace wielu z nich są dla mnie niedoścignionym wzorem delikatności i perfekcji zarazem.

Myślę, że przy okazji, mój skromny frywolny obrazek pasuje do lutowego wyzwania w Szufladzie>>.

Uwielbiam mandale (szczególnie rysować) i mam do nich stosunek sentymentalny, o czym już nieraz tutaj pisałam, może uda mi się coś jeszcze dorzucić do wyzwania, bo temat bardzo mi się podoba.

A skoro przy frywolitce i Marysi jesteśmy, to jeszcze skromna frywolitkowa zakładeczka z serduszkiem według wzoru Irene Woo. Frywolna zakładka, to mój tradycyjny załącznik, który zawsze dokładam oddając pożyczoną - tym razem od Marysi - książkę. 

A na zakończenie słów kilka o książce - modelce. To biografia Anny Przybylskiej, której nawet takim anty-telewizyjnym osobom jak ja, przedstawiać chyba specjalnie nie trzeba. Ta książka budziła we mnie dziwne emocje. Z jednej strony bardzo chciałam ja przeczytać, z drugiej miałam mnóstwo obaw. Wciąż mam w pamięci ten moment, kiedy dowiedziałam się że Ania Przybylska nie żyje. To nie był tylko zwykły ludzki smutek, to był moment, kiedy chyba po raz pierwszy zdałam sobie sprawę z czym przyjdzie mi się zmierzyć. Ania przegrała swoja walkę  z chorobą dziesięć dni po tym, kiedy ja dowiedziałam się o swojej. Cały medialny szum wokół jej śmierci, wspomnienia, dyskusje lekarzy i specjalistów, wszystko to trafiało do mnie ze zdwojoną siłą. Nawet nie bardzo mogłam się od tego odciąć, bo już leżąc w szpitalu byłam skazana na wiecznie gadający telewizor;-)

Książkę pochłonęłam w dwa wieczory. To nie jest opowieść o umieraniu, to przede wszystkim historia o pięknym życiu zwykłej dziewczyny, której udało się spełnić niezwykłe marzenia. Niemoc w walce z chorobą opisana na ostatnich stronach jest obezwładniająca, ale wystarczy zamknąć książkę, spojrzeć na radosną twarz dziewczyny z okładki, by w pełni zrozumieć że "nie ważne ile jest dni w Twoim życiu, ważne jest ile życia jest w Twoich dniach."  Polecam.

I znowu mi wyszedł tasiemcowy post;-)

Pozdrawiam weekendowo:-)