Spontanicznie ;-)

Najbardziej spontaniczne są dzieci, potem rosną... a wraz ze wzrostem przybywa im rozwagi, odpowiedzialności i tzw. życiowej mądrości. Te wszystkie tak ważne przymioty sprawiają, że spontaniczność przysypia. Moja przysnęła z pewnością, bo raczej za młodu mi jej nie brakowało. Na hasło przyjaciół potrafiłam spakować się w pół godziny i nie zważając na braki budżetowe ruszyć na drugi koniec Polski. Oczywiście nie było mowy o zapewnieniu noclegów czy rezerwacji biletów bo Internet dopiero co narodził się w głowach amerykańskich wojskowych. Jak tak sobie dziś o tym myślę, to trochę współczuję moim rodzicom;-) bo korzystając z początków dorosłości, znikałam  z domu często nie wiedząc nawet dokąd jadę i kiedy wrócę, a o kontakcie takim jak dziś nie było oczywiście mowy, w domu nie mieliśmy nawet zwykłego telefonu. Gdyby mój, bądź co bądź dorosły już syn, postanowił tak zniknąć, to chyba zeszłabym na zawał już pierwszego dnia:-)

Spontaniczność obudziła się we mnie zupełnie niespodziewanie pod koniec ubiegłego tygodnia. Najpierw wymyśliłam sobie że dołączę do supłania Renulkowej Wiosny 2018>>. Oczywiście pomysł to szalony biorąc pod uwagę deficyty czasowe i ogrom pracy jaką trzeba włożyć w taką serwetę. I o ile w czwartek wieczorem nawinęłam pracowicie czółenka i poszłam spać z postanowieniem supłania, o tyle w piątek rano byłam już przekonana, że to jednak nie był dobry pomysł...

Potem moje myślenie rękodzielnicze zostało storpedowane kolejnym, bardzo spontanicznym pomysłem.  Sprawcą całego zamieszania był mój mąż, któremu  trafił się kurs w kierunku bałtyckich plaż. W godzinę spakowałam walizki i dosłownie uciekłam z domu. Dobrze, że nie bardzo miałam czas na myślenie, bo pewnie znalazłabym tysiąc powodów żeby sobie taki wypad odpuścić. Przecież "dziecko" do domu wraca a do tego pies, kot, dom, zimny luty, katar... Tak się skupiłam na pakowaniu i ekspresowym rezerwowaniu noclegu, że te wszystkie powody przyszły mi do głowy dopiero po drodze:-)

Nawinięte czółenka pojechały oczywiście ze mną, nici starczyło na trzy i pół rządka...

 przywiozłam ze sobą także zapał do supłania, zobaczymy na jak długo go wystarczy.

A lutowe morze jest równie piękne jak to letnie, z tym że bywa bardziej wietrzne i przejmująco zimne. Pogodę wynagradzają jednak puste plaże, spokój i brak zapachów spalonego oleju. 

Wróciłam..., dom stoi, dziecko nie umarło z głodu, mój katar przycichł poczęstowany jodem a pies i kot mają się dobrze, tylko zdecydowanie domagają się więcej uwagi;-)

 

I chociaż nie obyło się zupełnie bez problemów, to chyba będę częściej spontanicznie uciekać z domu, podobno na starość się dziecinnieje;-)

Pozdrawiam:-)