Chwile ulotne jak motyle ;-)

Na dzisiejsze popołudnie zaplanowałam relaks:-) Dokładnie  tak, zaplanowałam sobie że odpocznę. Wbrew pozorom odpoczynek, to jest coś, co planuje mi się najtrudniej. Kiedy wczorajszego wieczora zmęczenie położyło mnie do łóżka około dwudziestej trzeciej (zazwyczaj o tej godzinie można mnie zobaczyć w łóżku, tylko jeżeli jestem  poważnie chora;-)) to resztkami świadomości uznałam, że jest na tyle źle z moją energią życiową, że koniecznie muszę odpocząć.

Dziś po powrocie do domu czekała na mnie  niespodzianka w postaci przesyłki z blogowego świata.  Anetta>> - specjalistka od scrapków, frywolitek, szydełka,  igliczek...  i nie tylko - pokazała niedawno na swoim blogu, dokładnie tutaj>>, bardzo pomysłową ogrodową karteczkę, a że chciała nią kogoś obdarować, to ja się nieśmiało zgłosiłam i szczęście się do mnie uśmiechnęło:-).  Kiedy rozpakowałam przesyłkę zawierającą sielską karteczkę, czekoladkę i kilka słów od Anetki,  to natychmiast przypomniałam sobie o wczorajszych wieczornych rozważaniach.  Zabrałam się więc szybko za realizację swojego niecnego planu, zanim rozsądek podpowie mi, czego to ja nie mam do zrobienia. Pozbierałam kilka gadżetów relaksacyjnych w postaci napoczętej robótki oraz książki, dorzuciłam też aparat fotograficzny, żeby zanim zatopię się w słodkim lenistwie pstryknąć kilka zaległych zdjęć. W towarzystwie wymienionych pomocników i pachnącej kawusi rozgościłam się na ławeczce w ogrodzie. Powietrze było rześkie i chłodne po wczorajszych ulewach, ale słonko mocno przygrzewało więc w miejscu osłoniętym od wiatru było można się spokojnie powygrzewać. 

Korzystając z tego słoneczka zaczęłam od zdjęć.
Najpierw dzisiejszy prezent od Anetki, czyli ogrodowa karteczka pełna uroczych ogrodniczych detali, których misterność można docenić dopiero kiedy ma się taką pracę w ręku, na zdjęciu trudno uchwycić kropelki rosy na kwiatkach, "zardzewiały" haczyk na konewkę czy "ziemię" którą wypełniona jest doniczka z kwiatkami...

Zauważyliście, że te papierowe kwiatuszki rosnące w kartkowym korytku wyglądają identycznie jak te prawdziwe?
Anetko dziękuję za piękną kartkę, czekoladkę i  kilka ciepłych słów do mnie, (a właściwie to o mnie, miałaś rację, to cała ja:-)). Będę miała teraz ogród na wyciągniecie ręki, nawet w długie zimowe wieczory.
Przy okazji ogrodowych zdjęć sfotografowałam też motylki. Delikatne, bielutkie, misternie wykonane haftem Richelieu, przyleciały do mnie zza płotu, czyli od Marysi>>. Jeden motylek przysiadł sobie najpierw na  uginających się od nadmiaru kwiatów gałęziach krzewuszki...

 a potem poleciał odpocząć w lekko zacienionym zakątku z hortensją pnącą.

Drugi zaadoptowany przeze mnie motylek od Marysi wkomponował się w zakładkę.

Marysiu bardzo dziękuję, a całą motylą rodzinkę możecie obejrzeć tutaj>>.

Motylki zwiewne i delikatne, kojarzą nam się z ulotnością chwil. Książkę którą widzicie na zdjęciu czytam powolutku już od jakiegoś czasu. Z pewnością do lekkich i zabawnych nie należy, ale jest pięknym świadectwem właśnie ulotności naszego życia. "Jeszcze jeden oddech" to prawdziwa historia wybitnego, amerykańskiego neurochirurga Paula Kalanithiego. Stając nareszcie u szczytu kariery zawodowej, której poświęcił całe dotychczasowe życie, niespełna trzydziestosześcioletni Paul dowiaduje się  o śmiertelnej chorobie. Nagle z lekarza ratującego życie wielu ciężko chorych pacjentów staje się pacjentem walczącym o własne zdrowie i jakość życia, które mu pozostało. Mądra i inspirująca historia, do mnie przemawia zapewne zdecydowanie mocniej, ale na pewno warta przeczytania przez każdego, chociaż może niekoniecznie podczas wakacji...

A co z moim osobistym relaksem? Kawa, czekolada, książka i robótka, czyli zakupiona niedawno do przetestowania włóczka Scheepjes Whirl, czekały cierpliwie, aż skończę biegać z aparatem...

ale się niestety nie doczekały;-)

Bo na tym właśnie polega ulotność chwil, że te najlepsze bywają krótkie. W ciągu kilkunastu minut słońce przykryły ciemne chmury a ulewa, grad i burza przegoniły mnie ekspresowo do domu.

Ale przynajmniej udało mi się zupełnie nieplanowo napisać tego tasiemcowego posta :-D

 Pozdrawiam już słonecznie:-)

P.S. Jak słusznie zauważyli niektórzy zabrałam się nareszcie za wiosenne porządki na blogu. Na razie zmieniłam tylko szablon, ale trochę muszę jeszcze "pogrzebać" w źródłach, żeby spełniał moje oczekiwania, więc chwilami może tu być lekki bałagan;-)