Przygody z guzikami.

I znów konieczna była terapia, frywolitkowa oczywiście, ta działa na mnie najskuteczniej. Jakaś paskudna grypa żołądkowa dosłownie ścięła mnie z nóg w kilka godzin, przypominając przy okazji najbardziej ekstremalne doświadczenia medyczne jakie mam za sobą. Wszelkie ambitne plany podróżniczo - edukacyjne (pozdrawiam Justynkę:)) legły razem ze mną w łóżku, ale nie ma tego złego, w końcu człowiekowi choremu należy się zwolnienie od obowiązków wszelakich. Kiedy  niemoc trochę odpuści można bez wyrzutów sumienia zająć się czymś łatwym, lekkim i przyjemnym. Stanęło na guziku, bo taki jest temat kolejnej lekcji wspólnej nauki frywolitki >> prowadzonej przez Justynkę>> i Renię>> 

Jeśli idzie o guzik, to jest to jedyny "dział" szycia na jakim się znam, tzn umiem (przy)szyć guzik:-) Trochę już dziwnych rzeczy nasupłałam, ale w temacie frywolitki  z guzikiem do czynienia nie miałam. Odszukałam w guzikowym pudle jakiś lawendowy guzik dopasowany w miarę do koloru kordonka jakim dysponuję i zabrałam do pracy...

Coś tam wyszło, ale uznałam, ze guzik "dwudziurkowy", to nie jest jednak optymalne rozwiązanie. Poszukałam innych guzików...

Dziurki cztery więc niby łatwiej rozłożyć wzór równomiernie. Szkopuł w tym, że jak się improwizuje z wzorem, to wcale nie łatwo utrafić ile razy przez jedną dziurkę przewlec nitkę, żeby nie był za gęsto (patrz na lewo) albo za rzadko (patrz na prawo). Można oczywiście trochę ponaciągać nitki w różne strony, ale efekt  niekoniecznie jest wtedy idealny. Jakoś doświadczeń guzikowych miałam dość, więc poszukałam substytutu guzika;-) z jedną, większą dziurką..

Wzorek jakiś dziwny wymyśliłam, ale rozkłada się w miarę równomiernie. Zachęcona uzyskaną symetrią odgrzebałam  w swoich zapasach dość spory krążek z jakiegoś minerału i testowałam dalej...

Wyszło całkiem nieźle, chociaż co nieco bym jeszcze poprawiła. Wystylizowałam całość na letni wisior;-), walcząc z zimnem, wiatrem i resztkami grypy pstryknęłam kilka fotek...

  i uznałam, że na tym temat guzika jednak zakończę :-)

To jeszcze guzikowe zdjęcie rodzinne w towarzystwie banerka...

A skoro jesteśmy w temacie frywolitki to znowu gonię Renulkową>> Wiosnę 2016 ponosząc w tej gonitwie  mniej lub bardziej bolesne kontuzje...

Strasznie żal mi tego pękniętego czółenka, to było moje pierwsze, ulubione i oczywiście najbardziej eksploatowane. Och te sentymenty;-)

Pozdrawiam:-)
Ola