Sypnęło śniegiem:)

Jako mieszkanka posesji położonej przy drodze ostatniej kolejności zimowego odśnieżania za śniegiem specjalnie nie przepadam z powodów czysto komunikacyjnych.
W tym roku śnieżnie zrobiło się u mnie już w sierpniu, zajęłam się produkcją śniegu, który jest mięciutki, cieplutki i w ogóle nie śliski:). Wszystko za sprawą Doroty, tej co (jeszcze?) ma kota>>.  Dorota wygrywając moje urodzinowe candy zażyczyła sobie frywolitkową gwiazdkę. Trochę to trwało, ale gwiazdeczkę posłusznie usupłałam...

a ponieważ w międzyczasie, Dorota uraczyła mnie cudnym pudełkiem dla Leosia pokazywanym tutaj>> postanowiłam dorzucić trochę śniegu gratis, w ramach dozgonnej wdzięczności. Usupłałam, tym razem na igiełce, kolejną frywolitkową śnieżynkę. Miałam straszny problem z przypomnieniem sobie jak to się robi, bo igły nie używałam od dawna, ale mam taki fajny kordonek ze srebrną nitką, który do pracy z czółenkiem się nie nadaje (srebrna nitka zrywa się przy naciąganiu), że postanowiłam sobie odświeżyć warsztat frywolitkowy i wrócić do źródeł. Zapomniałam pstryknąć fotkę, ale takie śnieżynki pokazywałam już tutaj>>, więc nic straconego. Kiedy śnieżynki były już dwie, zaczęłam przymierzać się do następnej i wtedy mnie olśniło pedagogicznie;). Przecież Dorota zabrała się za naukę frywolitki, więc byłoby mało motywujące zasypać ją frywolitkowymi gotowcami. Jeszcze gotowa pomyśleć, że ja nie wierzę, że do Gwiazdki to Ona wysupła sobie całą masę frywolitkowych śnieżynek. 

W ten sposób urodził mi się kolejny  pomysł, sięgnęłam po szydełko i wydziergałam dla Doroty swoje pierwsze gwiazdeczki szydełkowe.

Mam nadzieję, że Dorota zasypana moim śniegiem, nie miała problemów komunikacyjnych :D.
Mnie  te szydełkowe gwiazdeczki wpadły w oko i na pewno powstanie więcej ;) tym bardziej, że po szydełko i czółenko sięgam ostatnio chętnie, bo na rozkładanie warsztatu papierowego nie mam ani czasu, ani siły, a supłać można sobie wygodnie w fotelu, odpoczywając pod ciepłym kocykiem i to jest wielka zaleta obu tych technik.

 Pozdrawiam cieplutko i biegnę z przyjemnością nadrabiać blogowe zaległości, bo widzę że sporo się dzieje, a ja  nie tylko w prawdziwym życiu, zupełnie nie nadążam za rzeczywistością:).
Może niech już ten prawdziwy śnieg spadnie, będę mogła z czystym sumieniem,
strzelić sobie wolne, z powodów komunikacyjnych:)