Monotoniczność...

To takie pojęcie znane dobrze matematykom;-) ale nie martwcie się, nikogo nie zamierzam katować matematyką, tym bardziej we wakacje. Sama zresztą od matematyki mam trochę wolnego, którym cieszę się na swój sposób. Odpoczywam też, z jeszcze większą przyjemnością, od życia on-line i tak mi  z tym dobrze, że nawet blogowy świat poszedł w odstawkę. W ogrodzie pachnie latem, kwiaty cieszą oko kolorami, zapach lawendy, wiciokrzewu i obsypanej kwiatami petunii zatrzymuje mnie na dworze do późnej nocy,  a dojrzewające w warzywniku owoce pchają się do słoików.  Sama się sobie dziwię, że się tak w tym zamykaniu lata w słoikach zatraciłam. Ludzie się jednak zmieniają:-)

Na szczęście, mimo iż ten rok taki dziwny, ciągle niezmiennie  towarzyszy mi zespół niespokojnych rąk i gdzieś tam między pieleniem, słoikowaniem i delektowaniem się zapachami i smakami lata towarzyszy mi wielka biała taca pełna nitek lub wełenek, które między umorusanymi owocowym sokiem palcami (nie, nie umiem pracować w rękawiczkach i pewnie nigdy się te go nie nauczę) staram się zamieniać w swoje małe dzieła.

Ta chusta chodziła za mą od dawna. Ma w sobie czarujący urok prostoty, którą tak lubię. Niby nic wielkiego, same półsłupki przeplatane oczkiem łańcuszka. Dzierga się bardzo monotonnie, a chusty przybywa w tempie ślimaczym. Jednym słowem szydełkowa nuda, ale ubrana w kokonkowe kolory ta monotonia  nabiera zaskakującego wyrazu. Dziubałam  ten wzorek ze trzy miesiące i powiem nieskromnie, że efekt podoba mi się bardzo. 

Proszę państwa, oto moja, i tylko moja, chusta "mchem" potocznie zwana. Całkiem słuszny kawał dzianiny (szerokość około  215 cm długość  96 cm) wysupłany z 1800 metrów bawełnianego kokonka w soczyście letnich kolorach, których odcienie zmieniają się w zależności od  padającego światła, więc znów Was przytłoczę ilością zdjęć ;-)

Chusta zdecydowanie w szufladowe, dzianinowe wyzwanie>> się wpisuje więc tam ją posyłam...

ale tylko na chwilkę, bo noc dziś chłodna i mało letnia, a zapach wiciokrzewu i brak postraszonych chłodem komarów ciągle nie chce mnie zagonić do łóżka więc siedzę sobie opatulona w kolory i smakuję letnią noc.

A jutro, jak tylko to nocne posiedzenie odeśpię, czekają na mnie czarne porzeczki. 

Słoikowa monotonia i wakacyjny, letni spokój...
Lubię to.

Dobranoc:-)