Wiosenna reaktywacja?

Mało mnie ostatnio w blogowej rzeczywistości, świat gdzieś pędzi a ja..., nie nadążam;-) W okna coraz częściej zagląda słońce, świat zdecydowanie  pojaśniał, za to moja codzienność jakoś nie bardzo chce się w te wiosenne nawoływania wpisać. 

Słoneczny i ciepły koniec tygodnia i bagaż wspaniałych, dobrych emocji poprzedniego weekendu>> przyniosły przypływ optymizmu a zdrowy rozsądek  zagonił wreszcie  do prac ogrodowych. Zagubiona w codziennych sprawach z zaskoczeniem odkryłam, że to już. Że ta wyczekana i wytęskniona wiosna już jest. Może jeszcze nie tak kolorowa i buchająca zielenią,  ale coraz śmielej wyglądająca zza drzew i wyskakująca spod stóp.

Wczesna wiosna to jest ten czas, kiedy po ogrodowej gimnastyce człowiek odkrywa nie tylko pierwsze posłoneczne piegi ale i całe bogactwo, zaniedbywanego zimą, układu mięśniowo-ruchowego;-). Nic dziwnego, że po piątkowo - sobotnim maratonie jedynym spacerem na jaki mimo przepięknej pogody miałam ochotę w niedzielę, była trasa z domu do ogrodowego leżaka. Z przyjemnością wielką, biorąc przykład z kota, wygrzewałam w słońcu obolałe mięśnie próbując przy okazji nadrobić zagubiony gdzieś w codzienności, czas na swoje robótkowe pasje.
Od jakiegoś czasu z prawdziwą przyjemnością sięgam po igiełkę. To mozolne stawianie krzyżyków, podobnie jak inne rękoczyny - jest świetnym antidotum na skomplikowaną codzienność. 

Przy wsparciu wiernych pomocników...

udało mi się troszkę nadrobić haftowanie zegara na anulkowy sal>>

Do końca jeszcze sporo brakuje, tym bardziej, że przed tkaniem pajęczej sieci fachowe koleżanki lojalnie ostrzegają, ale mam nadzieję, że mimo ostatniego miejsca w tym hafciarskim peletonie uda mi się w maju zameldować na finiszu. Na razie jest tyle:

 

i postęp niewielki (oraz różnice w oświetleniu;-)) jednak dostrzec można
w porównaniu z marcową fotką.

Pozdrawiam serdecznie, 

życząc mimo nie najlepszych prognoz, ciepłego, wiosennego tygodnia:-)