Rumpuć...

albo z niemieckiego eintopf . Był dziś u mnie na obiad. Ilekroć gotuję tą pełną smaków letniego ogrodu, gęstą zupę jarzynową wracam myślami daleko wstecz. Niedościgniony rumpuć gotowała moja ciocia-babcia. Mieszkała w starej kamienicy na poznańskim Sołaczu w niewielkim mieszkanku pełnym doniczkowych kwiatów, malowanych obrazów przodków i wiekowych, dębowych mebli, wśród których prym wiodła ogromna, skrzypiąca szafa. Jako dziecko, właśnie u niej spędzałam najcudowniejsze wakacje. Co roku z radością wyjeżdżałam z małego miasteczka do wielkiego miasta Poznania;-)  po to, by z zaciekawieniem wieczorami słuchać przedwojennych wspomnień, a za dnia, zdzierać kolana biegając z okolicznymi dzieciakami po kamienicznych podwórkach i fikając koziołki na przyśmietnikowych trzepakach. Tych pełnych beztroskich przygód wspomnień, zapachów i smaków, płynących z  obowiązkowych, wakacyjnych wyjazdów do cioci Ani, nie zapomnę nigdy. 

Mimo usilnych starań, wielu lat prób i poszukiwań, nigdy nie udało mi się do końca odtworzyć smaku ciocinego rumpuciu, podobnie jak naleśników z grubymi plastrami jabłek, kompotu z rabarbaru czy szynki wystanej mozolnie u "rzeźnika" z pobliskiego Rynku Jeżyckiego.

Może po prostu nie umiem gotować;-), a może życie, już nie tak beztroskie, zmienia odczuwanie smaków?

No dobra, dość tych sentymentów:-). Mój rumpuć został przez domowników pochłonięty równie szybko jak ciociny a ja z przyjemnością zasiadłam popołudniem do wykończenia i pomalowania koszyka. Od jakiegoś czasu papierowe splotki chodziły za mną uparcie więc na zakończenie wakacji postanowiłam sobie przypomnieć jak się plecie. Trochę się w tym wyplataniu rozpędziłam i w ten sposób powstał koszyk, a właściwie całkiem spory kosz, równie kolorowy, jak letni rumpuć:-)

Miał być na psie i kocie zabawki tułające się po domu, ale w sumie to oprócz zabawek spokojnie pomieści dwa koty i psa, gdyby była taka potrzeba.
Kosz posyłam na zabawę na blogu DIY -Zrób to sam>> ,
gdzie w sierpniu króluje mój ulubiony papier.

A tak sobie powstawał w niezmiennie ciepłe, letnie popołudnia w ogrodzie... 

Upał i susza sprawiły, że mój ogród coraz bardziej przypomina iż wakacje się kończą a jesień już czeka za progiem...

 A w poznańskiej kamienicy u cioci - babci, zaraz przy trzepaku były kamienne schodki...

 Prowadziły do ogrodu. Po prawej stronie niewielkie zadbane działeczki mieli mieszkańcy a cała lewa strona należała do "hrabiny" spod trójki. Czasy ogrodniczej służby minęły bezpowrotnie więc za dziurawą siatką dla nas, dzieciaków, otwierał się prawdziwie dziki, zaczarowany ogród. Pełen plątaniny roślin rozmaitych, dojrzałych na słońcu owoców i ślimaków wielkich jak pięść (o kleszczach jakoś nikt wtedy nie słyszał)

Nigdy później w życiu nie jadłam tak słodkich jabłek i nie widziałam takich wielkich ślimaków, ale może to tylko dziecięca wyobraźnia...

Pozdrawiam i przypominam o moich urodzinkach>>