Kolorowe sny ;-)

Każdy, kto chociaż trochę plótł z gazet, wie, że wyplatanie prostokątnych koszyków to wyższy poziom wtajemniczenia, szczególnie jeżeli zależy nam na kątach w miarę prostych i wyplatanym dnie. Oczywiście można sobie pomagać rozmaitymi gadżetami w stylu formy z kartonu czy jakiś magicznych przyrządów do wyplatania dna. Problem polega na tym, że jeżeli chcemy upleść koszyk według ustalonych wymiarów, to te wszystkie wspomagacze musimy sobie najpierw przygotować. Z natury jestem raczej leniwa, więc siłą rzeczy wyplatanie prostokątnych koszyków omijałam szerokim łukiem. Kilka (dosłownie) koszyków w kształcie prostokąta, które udało mi się upleść tylko mnie w tej prostokątnej antypatii utwierdziło.

Zachęcona pozytywnym przyjęciem moich prostokątnych osłonek z poprzedniego posta>> (dziękuję Wam ślicznie za komentarze:-)) postanowiłam  poćwiczyć sobie  chociaż trochę wyplatanie prostokątów. Żeby było ciekawiej  "poszłam na żywioł" i zrezygnowałam z jakichkolwiek pomocników przy wyplataniu prostokątnego dna, bo o tym, że nie lubię pleść z użyciem formy, to już raczej wiecie;-). 

Tylko kolorowe rureczki, dwa popołudnia i ja. O dziwo, całkiem przyjemnie mi się plotło i powstały dwa testowe koszyczki: pierwszy- prostokątny, drugi - malutki i kwadratowy.

 

Wyjątkowo nie będę dziś marudzić, sama jestem zaskoczona, ale  mi się nawet podoba. Nie wiem jak to się stało, że nie umiałam, nie lubiłam a tu nagle umiem, a nawet lubię. Ten większy koszyk ma dno plecione splotem podwójnym, a mniejszy pojedynczym, poza grubością różnica jest raczej mało widoczna.

Wydaje mi się, że narożniki też całkiem nieźle się prezentują;-)

Kiedy biegałam z aparatem łapiąc do zdjęć ostatnie promienie zachodzącego słońca, przypomniała mi się pewna historia. Legenda rodzinna głosi, że  jeździć na rowerze nauczyłam się we śnie. Długi czas urzędowałam na rowerku z doczepionymi kółkami pomocniczymi i za nic w świecie nie pozwalałam nikomu ich ruszyć. Nie było mowy, aby w asyście ojcowskiej ręki i kija wetkniętego pod siodełko popróbować jazdy na dwóch kółkach. Nie i koniec! Żadne argumenty do mojej dziecięcej główki nie trafiały. Któregoś dnia obudziłam tatę wczesnym rankiem i kazałam sobie odkręcić te kółka twierdząc, że całą noc się uczyłam jeździć na "jowezie" i już "umim", okazało się, że rzeczywiście umiałam, mało tego - "umim" do dziś:-D. 

Może tych prostokątów też nauczyłam się we śnie, bo jakkolwiek to zabrzmi, czasem mi się śni, że plotę.

Kolorowych snów i pięknego, długiego weekendu Wam życzę i zmykam spać, może znów czegoś pożytecznego się nauczę ;-)