Cud niepamięci...

Nie macie czasem ochoty zapomnieć o wszystkim, nie tak zupełnie i nieodwracalnie, ale chociażby na jeden dzień. Obudzić się rano z wykasowanym dyskiem pamięci i przeżyć sobie dzień bez wspomnień, szczególnie tych nie najlepszych. Łażą za mną ostatnio te nie najlepsze wspomnienia wierniej niż pies,  skutecznie zniechęcając do działania. Nie chcą się skubane odczepić, chociaż bardzo się staram je przegonić. Jakoś mi ta tegoroczna majówka wypadła nie w czas, gdyby tak można było ją przesunąć o dwa tygodnie, to może już byłoby cieplej...

A zmarzłam dziś całkiem nieźle próbując złapać trochę pozytywnej energii w ogrodzie, ale przynajmniej nie padało i mogłam uczcić święto pracy w praktyce zakopując się w kwiatkach. Marudzimy że zimno, i że chmurzyska, i że deszcz, a tymczasem dzielne chwasty radzą sobie całkiem dobrze i w ogóle się nie przejmują zimowym niebytem. Postanowiłam wziąć z nich przykład i na rozgrzewkę coś sobie upleść. Przeszukując magazyn rurek na strychu zupełnie niespodziewanie wpadł mi w ręce niedokończony koszyk. Zapomniałam o nim, jakoś o tym co dobre łatwiej zapominam;-). Ktoś sobie kiedyś zażyczył bardzo konkretnego, małego szaraczka a mi jakoś zbyt duży się wyplótł, więc odłożyłam na półkę i tak sobie stał bidulek zapomniany z pół roku, nabierając dodatkowej szarości.  Odkurzyłam, odmalowałam, dorzuciłam odnalezionego podczas świątecznych porządków ptaszorka od Doroty>> i zanim ściemniło się na dobre pstryknęłam kilka zdjęć. W sumie z przyjemnością sobie powspominałam jak fajnie wyglądały lekko pobielone, moje ulubione szare rureczki, które ciągle próbuję czymś zastąpić;-)

 Kolorystyka idealnie dopasowana do tego co na niebie ;-)

Wiem, nic nowego nie ma na tych zdjęciach może poza wiosenną niezapominajką ale tym razem "misunia" będzie moja i nie dam jej nikomu,  będę mieć pamiątkę po idealnie szarych rurkach:-)

Myślę, że mogę swoje firmowe splotki dorzucić do gazetowego wezwania w Art Piaskownicy>>,   w końcu gazety są, tyle że szare i zwinięte ;-)

Kończę tą wieczorno-nocną pisaninę i wracam do moich rureczek, chyba trochę "na przekór"  plecie się właśnie bardziej kolorowo. Pozdrawiam więc ciepło i bardziej kolorowo niż na zdjęciach zostawiając Was razem z moim dobrym wspomnieniem. Za czasów studenckich trafiłam zupełnie przypadkowo na koncert i się zakochałam w tych jazzowych klimatach "soykowych", zostało mi do dziś. I do takich wspomnień wracam bardzo chętnie:-)