Nauka bandażowania ;)

Nici, i to dosłownie:), z moich usilnych ćwiczeń nad tak modną ostatnio asertywnością, w dziedzinie rękodzieła nie umiem być asertywna. Znów dałam się skusić;-) Pomimo permanentnego braku czasu na wszystko, podzielając pomysł i zapał Justynki>> zafundowałam sobie bardzo szalony wypad do stolicy.
A w stolicy, oprócz Justynki oczywiście, przywitały mnie  ciepła wiosna, soczysta zieleń i magnolie przed Pałacem w Wilanowie...

Dla porównania moja młodziutka magnolia

Bo u mnie niestety ciągle chłodno, a dziś nawet popadał śnieg z deszczem, więc wiosna lekko opóźniona. Na pocieszenie mam za oknem malutki wiśniowy sad:-)

Ale do rzeczy...
Nadrzędnym celem tego szalonego wypadu był organizowany w Muzeum w Wilanowie kurs koronki klockowej. Kiedy pierwszy raz oglądałam  prace wytrawnych koronczarek pracujących na klockach miałam wrażenie, że jest to technika tylko dla wybranych, ale że swego czasu, dokładnie to samo sądziłam o frywolitce, więc postanowiłam jednak spróbować.  Po przejechaniu  przeszło siedmiuset kilometrów i bardzo długim, ale za to szalenie ciekawym dniu, mam przed sobą na stole takie coś... (wypchane pięknie pachnącym sianem:))

Wbrew pozorom ta plątanina klocków i nitek jest do opanowania (taką mam przynajmniej nadzieję). Ze względu na drobne niedogodności transportowe, to co dowiozłam do domu dziś nad ranem wyglądało zdecydowanie gorzej. Z pracy wykonanej na samym kursie niewiele dało się odratować, ale pracowicie rozplątałam nitki i dorobiłam kilka rządków, żeby sprawdzić czy czegoś się jednak nauczyłam. Śmiałyśmy się podczas zajęć, że zostaniemy autorkami cennego, ręcznie tkanego bandaża :-D, bo w zasadzie dokładnie tak wygląda efekt naszej pracy. To wprawka, czyli płócienko, które może stanowić osnowę do wykonywania różnego rodzaju wzorów

Oczywiście to dopiero początek przygody z koronką klockową, bo cały kurs składa się z pięciu części. Możliwości jakie daje ta technika mogłyśmy obejrzeć i "pomacać" na zajęciach. Czuję się bardzo zmotywowana tymi oględzinami i będę się chwalić na bieżąco naszymi postępami. Póki co, mam prawie miesiąc na  utkanie bandaża w zadanych wymiarach.
Korzystając z miejsca chwilowego  pobytu spotkałam się nie tylko z Justynką, ale także z  Dorotą  i jej Kotem :-)>>. Czas upłynął Nam przemiło na strawie i ciekawych dysputach, a że przecież jak to u rasowych rękodzielniczek, nie da się siedzieć zbyt długo bezczynnie, to gdzieś w międzyczasie, powstała cała góra misternych, papierowych wycinanek. Ta góra przyszła do mnie kusić...

No i teraz "nie ma to tamto", będę sobie w wolnych chwilach  kleić kartki. Obiecuję, że jak tylko "odeśpię" te szaleństwa podróżnicze, zaczynam bardzo intensywne poszukiwania tych chwil.

Justynko i Dorotko bardzo dziękuję za spotkanie oraz opiekę nad zagubioną istotą z prowincji w wielkim mieście :-)

Pozdrawiam serdecznie i korzystając z niepogody i resztek niedzieli pędzę pospacerować po wirtualnym świecie, w który ostatnio bywam zdecydowanie zbyt rzadko.

Ola