Urodziny, czyli naprawdę jaka jestem, nie wie nikt :)

Dziś za oknem piękny letni dzień (nareszcie!) więc uznałam, że to doskonały moment by zaprosić Was na moje drugie blogowe urodziny. Bo przecież istotą blogowania jest nie tylko samo pisanie, ale świadomość, że ktoś to czyta. Bez Was, moich blogowych czytelników i komentatorów ten blog byłby jak porady teściowej, mądre i przydatne, ale i tak nikt ich nie słucha.  Zastanawiałam się, czym mam Was obdarować z okazji dwóch latek, ale nie mogłam się zdecydować. W zeszłym roku było mi łatwiej, umiałam tylko pleść;), ale mijający roczek przyniósł zmiany rozwojowe. Dumałam i dumałam, aż w końcu wymyśliłam, że najlepiej będzie, że przy okazji rocznego podsumowania,  przypomnę Wam trochę jaka jestem, a Wy mi doradzicie i sami wybierzecie sobie prezenty.
Zapraszam więc na moją urodzinową rozdawajkę...

Zasady są następujące.  Jeśli ktoś ma ochotę na prezencik urodzinowy od  Oli, to wyraża to w komentarzu pod postem, ale chciałabym, a wręcz stanowczo się domagam ;) aby napisał mi co najbardziej chciałby ode mnie dostać. Niech wskazówką będzie ta dziwna galeria poniżej, która świetnie oddaje moją poplątaną naturę. Czasu jest niewiele, bo na komentarze czekam do dnia urodzin, czyli 13 sierpnia. Potem wylosuję zwycięzcę, któremu spróbuję przygotować nagrodę niespodziankę kierując się oczywiście jego wskazówkami. Mam w planach też jakieś pocieszajki, ale plany nie są ostatnio moją mocną stroną, więc tego obiecać nie mogę:)  Oczywiście będzie mi miło jeżeli wstawicie na swoim blogu banerek, ale sprawdzać nie będę, a poza tym zapraszam do zabawy również anonimki(wystarczy e-mail w komentarzu) oraz osoby, które bloga nie mają, a czasem tu zaglądają.

To teraz do rzeczy.
Jaka jest Ola...? czyli czego możecie sobie zażyczyć:)

Ola niezmiennie najbardziej kocha pleść gazetowe koszyki, najlepiej pękate.

Dzięki blogowym "kusicielkom - nauczycielkom": Justynie>>, Reni>> i Joasi>> trochę się rozwinęła manualnie;)

 Z tych nowych umiejętności tak naj, naj... Ola pokochała frywolitkę.

 U Oli, jak w życiu, czasem, a nawet często, bywa trochę szaro.

Ale świat Oli to też kolory, a za sprawą Danusi>> i jej "Zabawy w kolory", te kolory potrafią zaskoczyć nawet ją samą…

 

 Mimo swoich kolorowo-awangardowych upodobań, Ola ma duży szacunek do klasyki.

Lubi być do bólu praktyczna.

Ale to wcale nie oznacza, że nie ma romantycznych zapędów.

Bo wbrew pozorom Ola jest bardzo romantyczna. Kocha swój ogród i przyrodę, marzy o prostym życiu na wsi i uprawianiu lawendy, ale marzeniami raczej trudno się podzielić, więc kolejną porcję zdjęć już sobie odpuści;)

To jaką Olę najbardziej lubicie? Która jest  najbliższa waszym upodobaniom? A może w ogóle nie lubicie tylko zaglądacie z przekory,  czekam z zaciekawieniem...

A dla tych którzy lubią czytać i czasem się trochę zadumać będzie jeszcze część refleksyjna urodzinowego posta, ale nie musicie czytać całości, najważniejsze jest na końcu tłustym drukiem:)

Tak się jakoś dziwnie składa, że najważniejsze rzeczy w moim życiu dzieją się zawsze z końcem lata. Kiedy kończy się lipiec a zaczyna czas sierpniowych żniw  zawsze zastanawiam się co tym razem przyniesie odchodzące lato. Dwa lata temu lato było dla mnie łaskawe, bo działając zupełnie spontanicznie i bez zbędnych rozważań postanowiłam założyć bloga. Wtedy to był impuls, małe szaleństwo pewnej  osóbki, która zupełnie niespodziewanie zakochała się w wyplataniu gazet i chciała się tym swoim dziwactwem podzielić  z innymi. Gdyby ktoś powiedział mi kilka lat temu, że będę pisać bloga, a do tego: pleść, dziergać, kleić, supłać, malować, a w porywach nawet szyć, kazałbym mu postukać się w głowę, albo zmienić lekarza. Kiedy ubiegłego lata wysyłałam paczuszki z prezentami z okazji mojego blogowego roczku  nie miałam pojęcia, że za kilka dni, kolejny schyłek lata, przyniesie mi wielkie zmiany, że nastanie najtrudniejszy rok w moim życiu, a ten blog i moje robótkowe wariactwo, staną się błogosławieństwem. Wiem…, brzmi dziwnie i jakoś górnolotnie..., ale dziś tak to oceniam i może kiedyś opowiem Wam o tym trochę więcej, na razie jeszcze nie potrafię.  Mogę za to z całą pewnością powiedzieć, że ten nasz blogowo-robótkowy, lepszy świat, był, a w zasadzie ciągle  jest, moim kołem ratunkowym, które pozwala mi przetrwać ten największy sztorm jaki mnie w życiu spotkał. I chociaż czasem dopada mnie zwątpienie to ciągle,  trochę wbrew zdrowemu rozsądkowi i statystykom, mam nadzieję, że nie dam się zatopić.

Więc na zakończenie…

Bardzo  serdecznie Wam dziękuję, za to że jesteście, że tutaj wpadacie i dzielicie się ze mną nie tylko dobrym słowem, ale także swoim światem.

Pozdrawiam ciepło.

Ola