Pod górkę...

Góry to moja nie do końca spełniona młodzieńcza miłość. Za czasów studenckich zeszłam wiele górskich szlaków, nie jeden raz podziwiałam świat ze skalistych wierzchołków Tatr Wysokich. Niby nic wielkiego. Wszyscy, którzy w Tatrach bywają wiedzą, że w sezonie pod Giewontem i Rysami ustawiają się kolejki żądnych wrażeń turystów. Dla mnie te wyprawy w wyższe partie gór nie były jednak turystycznym wypoczynkiem ze względu na silny lęk wysokości i otwartych przestrzeni. Sama się wtedy zastanawiałam, co mnie tak w te góry pcha, bo zazwyczaj piękne widoki ze zdobytych szczytów zagłuszało walące ze strachu serce i jak najszybsza chęć ucieczki na dół.  Psycholodzy nazwali by to pewnie dzisiaj "niezbędnym dla rozwoju wychodzeniem poza strefę komfortu"

Wczoraj przywalona męczącą ale lekką górką papierów śledziłam kątem oka relację z brawurowej akcji ratunkowej w Himalajach. Na dachu świata trwała walka o życie ludzi, dla których góry stały się sensem życia. Jak zapewne wiecie niestety nie wszystko się udało. Pod skalną półką Nanga Parbat został na zawsze jeden z polskich himalaistów. Każdy ma prawo do własnych opinii, ale tak sobie pomyślałam podczytując niektóre komentarze, że przecież gdyby nie owi "pomyleńcy" próbujący zdobywać niemożliwe zamiast siedzieć sobie "odpowiedzialnie" w ciepłym  domu i delektować weekendem, świat kończyłby się dla nas za horyzontem. Nie latali byśmy samolotami, nie korzystali z telewizji satelitarnej i umierali z powodu przeziębienia. Więc podziwiam i mam wielki szacunek, do ludzi gór i wszystkich, którzy swoją pasją, odwagą i podejmowanym ryzykiem pokonują kolejne bariery.

Sama mam ostatnio trochę pod górkę i dlatego blogowanie poszło w odstawkę. Nowy tydzień niestety nie zapowiada oddechu, a wręcz przeciwnie. Tymczasem kończy się styczeń a mnie się  nie udało usupłać ani jednego kółeczka, które miały iść gęsiego w kolejnym odcinku>> frywolitkowej zabawy u Justytnki>> i  Reni>>. Przypomniało mi się za to, że gdzieś w czeluściach dysku mam zdjęcia pewnych kolczyków...

Usupłane są właściwie z łuczków sposobem Muskaan>>. O tej metodzie pisała Justynka w styczniowym odcinku zabawy. Miało do nich powstać coś jeszcze zanim zadebiutują na blogu, ale nie udało mi się w tym miesiącu sięgnąć po czółenko więc kolczyki cały czas są samotne, a ja postanowiłam jednak dorzucić ten skromny kamyczek do zabawy.

W końcu co by się nie działo, to kocham frywolitkę, tak jak góry, ale i jedno i drugie musi na razie poczekać na lepsze czasy. A do tematu supłania mam nadzieję wrócić szybciej, niż do pokonania Orlej Perci, która już na zawsze pozostanie moim niezdobytym tatrzańskim szlakiem.

Bo z wiekiem to się chyba człowiek robi bardziej rozważny niż odważny...

Pozdrawiam:-)